Uei en dia, la societat qu’ei hèra bolegadissa. Com disen los vielhs qui quauque còp e s’estavan a casa, lo monde que corren hèra mes non saben on van. Dilhèu los joens, eths, qu’ac saben per’mor que’s pòrtan mantua cultura e que’s son adaptats ad aqueth monde multiculturau.
Ei segur que lo qui vad en un endret ei estacat au son environament ? Tà jo, qu’ei quauquarren d’afectiu. En efèit, si l’identitat deu territòri ei pregona e hica en davant la familha, la lenga e las tradicions qu’ei complicat de se’n destacar completament. Totun, que crei qu’aquera faiçon de véder las causas ei minoritària si prenem l’exemple de França. Qu’avem generacions navèras qui’s passejan hèra per’mor desempuish detzenats d’annadas la societat que s’ac vòu atau. Après, que trobam com disen bitara, las generacions vadudas en granas magalopòlas e que’m pensi qu’ei mauaisit tad eras de’s bastir de petit enlà repèris territoriaus. Plan solide, ne’us hè pas hrèita de caminar d’un país tà l’aute. Per contra, que seràn ubèrts entà s’apitar ua cultura navèra. Que vei pairs de Calandreta, arribats en Bearn non i pas guaire qui an hami d’apréner la lenga locau. Un parçan hèit de riquessas linguisticas, tradicionaus e identitarias que permet de desvolopar ua intimitat afectiva qui’t haràs seguir tà la vita tota. Totun, tà’us qui n’avón pas aquera escadença, e la se podossen trobar en camin … ; qu’ei un ahar de parcors de vita e de personalitat.
Pèir Sacaze e la còla