Diluns de matin, l’ancian primièr adjonch del cònsol de mon vilatge foguèt trobat mòrt a l’ostal. Un vesin inquiet de son abséncia a lor rendètz-vos dominical li rendèt visita e lo trapèt aital. Son còs portava las marcas de tres tustals sul cap. Accident o ataca ? Sul pic sonèt la polícia.
Dins aqueste vilatjòt, èra un eveniment pels estatjants. Arribèt prèp d’en çò d’eles.
L’inquietud s’emparèt dels vilatgeses que se pensavan en seguretat dins lor canton de montanha.
N’i aurà d’autres ?
Cadun i anèt de sa soscadissa. Lo sentit del dangièr se sarrava de lors ostals e faguèt nàisser la paur. E per l’aluenhar se metèron a charrar. Aquí lo rebat de çò que posquèri ausir.
Èra un òme ric, aviá l’ostal lo mai bèl. Daissèt son pòste d’adjonch pendent lo mandat dins de condicions sornas. Sabián que s’èra carpinhat amb d’unes conselhièrs mas ne coneissián pas la rason. I aguèt en mai d’istòrias de tèrras amb la còla dels caçaires. Puèi, per afinar lo retrach, li agradavan las femnas, las dels autres tanben.
Qual posquèt faire aquò ?
Las ipotèsis floriguèron.
Segurament que foguèt una agression comanditada per qualqu’un que lo voliá espaventar o se venjar d’un raubatge. Aquel paguèt dos o tres baleses e l’intimidacion se mudèt malurosament en còp mortal. Mas la pòrta èra pas forçada. Donc deviá conéisser son o sos agressors. La primièra version foguèt lèu abandonada.
E s’èra una femna ? Decebuda e enrabiada. Li dubriguèt la pòrta, discutiguèron e la garolha s’acabèt en drama. Mas una femna aviá pas la fòrça. Puèi, trapèron la victima en vestit de nuèch. Posquèt pas aculhir qualqu’un dins aquel vestit. Benlèu, que la dòna acompanhava los dos o tres baleses. Pels vesins mieus, aquela ipotèsi tenguèt pas mai que la primièra.
Bensai que barrava pas la pòrta de dintrada coma tot lo mond d’en pr’aquí perque sabèm plan que riscam pas res dins aquel ròdol isolat.
Segon los dires d’unes, tombèt pels escalièrs en se volent cauçar las bragas.
Dempuèi, lo ser abans de se jaire, pensèron de plan barrar l’intrada.
Finalament, la polícia concluguèt a un accident dins un article del Miègjorn Liure.
Emilia Tisné e la còla