Dissabte, sièis oras del matin, lo revelh tindèt, èra ora. Un jorn coma aquel, trantalhèri pas de me levar, èra un matin dels bèls. Lo vent èra doç, aviam pas freg.
Vincent me venguèt quèrre cap a sièis oras vint per beure lo cafè, un còp aquò fait, partiguèrem cap a Grefelh. Prenguèrem lo camin de « Castilhou », montèrem en veitura fins a arribar al ras de la cresta. Nos aprestèrem, carguèrem la vèsta coma cal, lo fusilh sus l’espatla e partiguèrem per quaranta cinc minutas de montada per enfin èsser en naut. Fasiá encara nuèit quand arribèrem en naut de la cresta. Lo jorn èra a sortir, remiràvem l’espectacle. Lo levar del solelh, crentiu primièr, mas qu’acabèt per esclairar tota la val. Pensi qu’es lo moment que m’agrada mai. Ausiguèrem las tordas e las palombas mas las posquèrem pas véser sul pic. Vincent impacient que lo jorn se levèsse, teniá pas mai en plaça. Venguèt un moment ont vegèrem mai clar, e aquí comencèt la partida. Tot d’un còp, doas palombas que nos passèron sul cap, una meravilha! La vertadièra tòca dins aquela mèna de caça, es pas forçadament de tuar, mas puslèu de saupre ausir, gaitar e sentir la natura que nos ofrís un dels espectacles mai polit de la vida.
Emma Albert e la còla.