Lo pastre se n’es anat dins las estelas …
Lo pastre de las estelas se n’es anat al Paradís. Mas ja son anma se passeja dels Martinets al clòt de la Tina. Al nòstre poèta amorós dels mots, de la tèrra, de la lenga nòstra e de la Vida.
A mon cosin,
Aquí ta vida comencèt lo 3 de març de 1949, carrièra de l’aiga a Bisan. Ja pichonet, comencères de t’apassionar per ton canton. Entre Pech e Bossecòs, lo mendre camin, la mendre garolha, avián pas ges de secret per tu. Ainat de quatre fraires, totes los jorns èran benlèu pas tant tranquilles en çò de Renée e Claude. Ta lenga la teniás de tos grands, ton oncle e tos cosins, que ton paire, el, te parlava francés per te balhar un avenidor mens vergonhós. Pr’aquò partiguères estudiar al licèu de Besièrs, ont rescontrères l’Ives Roqueta. Aquí lo poèta nasquèt. Tos estudis te permetèron d’encontrar los grands del monde occitan, Max Roqueta, Robèrt Lafont… Ara lo paire podiá èsser fièr, professor de francés siás vengut. Fins al Maròc partiguères l’ensenhar. Ton amor per l’occitan contunhèt de brutlar en tu çaquelà. E d’òbras contunhèron d’espelir. De pèça de teatre en poèma, ta vida desfilèt amb totjorn aquesta enveja de partejar ton estrambòrd de cap a la lenga.
Uèi te’n s’es anat, mercé per aqueles mots que contunharàn totjorn de rebombir coma pèira sus Cessa.
Extrach :
Amèlia Chabaud e la còla